Πριν ξεκινήσω θέλω να διευκρινίσω πως εν τέλει το κομμάτι αυτό , από την οπτική μου τουλάχιστον ,μπορεί να πραγματεύεται μία πολύ μεγάλη ερωτική απογοήτευση ή ακόμα και την ζωή ενός αυτόχειρα .Όπως και να έχει όμως , οι μοναδικοί στίχοι του Μάνου Ελευθερίου σε συνδυασμό με την μαγική μουσική του Θάνου Μικρούτσικου και την εντυπωσιακή εκτέλεση του Χρήστου Θηβαίου , συνθέτουν ένα «διαχρονικό διαμάντι» έτοιμο να προστεθεί στον θησαυρό της ελληνικής έντεχνης δισκογραφίας.
Στίχοι
Ξεγέλασες τους ουρανούς με ξόρκια μαύρη φλόγα
Πως η ζωή χαρίζεται χωρίς ν’ ανατραπεί
Κι όλα τα λόγια των τρελών που ήταν δικά μας λόγια
Τα μάγευες με φάρμακα στην άσωτη σιωπή
Πενθούσες με τους έρωτες γυμνός και μεθυσμένος
Γιατί με τους αθάνατους είχες λογαριασμούς
Τις άριες μιας όπερας τραύλιζες νικημένος
Μιας επαρχίας μαθητής μπροστά σε δυο χρησμούς
Τι ζήλεψες τι τα θελες τα ένδοξα Παρίσια
Έτσι κι αλλιώς ο κόσμος πια παντού είναι τεκές
Διεκδικούσες θαύματα που δίνουν τα χασίσια
Και παραισθήσεις όσων ζουν μέσα στις φυλακές
Και μια βραδιά που ντύθηκες ο Άμλετ της Σελήνης
Έσβησες μ’ ένα φύσημα τα φώτα της σκηνής
Και μονολόγους άρχισες κι αινίγματα να λύνεις
Μιας τέχνης και μιας εποχής παλιάς και σκοτεινής
Ανάλυση Α’ (Η ερωτική απογοήτευση)
Εδώ ο Μάνος Ελευθερίου ταυτίζεται με τον/την παθόντα-πρωταγωνιστή/τρια και περιγράφει την ζωή του/της…
Με Β’ ενικό αναφέται σε αυτόν/αυτήν που πλήγωσε τον/την «πρωταγωνιστή/τρια» μας…
«Ξεγέλασες τους ουρανούς με ξόρκια μαύρη φλόγα
Πως η ζωή χαρίζεται χωρίς ν’ ανατραπεί»
Με ξεγέλασες φαίρνοντας ανατροπή στην ζωή που μου είχες υποσχεθεί.Και θα το πάω λίγο παραπέρα…Η ζωή ΔΕΝ χαρίζεται χωρίς να ανατραπεί.Η ζωή έχει ανατροπές οι οποίες μπορεί να κάνει υποσχέσεις που δόθηκαν στα πλαίσια μίας σχέσης να βγουν ψεύτικες.Αναφέρεται δηλαδή στις μεγάλες κουβέντες που λέμε όταν είμαστε σε μία σχέση που τις παίρνουμε τόσο βίαια πίσω όταν έρχεται η ώρα του χωρισμού.
«Κι όλα τα λόγια των τρελών που ήταν δικά μας λόγια
Τα μάγευες με φάρμακα στην άσωτη σιωπή»
Τα λόγια των τρελών που ήταν δικά μας λόγια ( δηλαδή τα λόγια των ερωτευμένων-τρελών από έρωτα ) , εσύ τα μάγευες με φάρμακα στην άσωτη(ατελείωτη) σιωπή (δηλαδή κατάφερες να τα περάσεις ένα προς ένα στο υποσυνείδητό μου όπου θα επαναλαμβάνονται εκεί στην σιωπή των εσώψυχων μου για πάντα)
«Πενθούσες με τους έρωτες γυμνός και μεθυσμένος
Γιατί με τους αθάνατους είχες λογαριασμούς»
Ενιωθες μεγάλη λύπη και στεναχώρια με τους εραστές που έβρισκες συνήθως πιωμένος όντας γυμνός από πραγματικά συναισθήματα.Ένιωθες αυτό το πένθος γιατί ήξερες πως είχες ανοιχτούς λογαριασμούς με όλους αυτούς τους έρωτες που προσπέρασες στην καταστροφική σου ζωή.
«Τις άριες μιας όπερας τραύλιζες νικημένος
Μιας επαρχίας μαθητής μπροστά σε δυο χρησμούς»
Στο τέλος σε έφαγαν οι τύψεις και έψαχνες να βρεις μία λύση στο αδιέξοδο σου…
«Τι ζήλεψες τι τα θελες τα ένδοξα Παρίσια
Έτσι κι αλλιώς ο κόσμος πια παντού είναι τεκές»
Και έλα πες μου τώρα εσύ τί σου έλειπε και έψαχνες να το βρεις αλλού;;;!!!Τί ζήλεψες από τους άλλους έρωτες,από τα ένδοξα Παρίσια..
Δεν με νοιάζει να βρω πια την απάντηση…Όλος ο κόσμος είναι ένα μεγάλο τίποτα!!!
«Διεκδικούσες θαύματα που δίνουν τα χασίσια
Και παραισθήσεις όσων ζουν μέσα στις φυλακές»
Και τελικά κατέληξες να βρεις την λύση στο αίνιγμα σου , λύση στο αδιέξοδο της ρυχότητας σου μέσα από τα χασίσια και παραισθήσεις τόσο άσχημες όσο η ζωή ενός φυλακισμένου…
«Και μια βραδιά που ντύθηκες ο Άμλετ της Σελήνης
Έσβησες μ’ ένα φύσημα τα φώτα της σκηνής
Και μονολόγους άρχισες κι αινίγματα να λύνεις
Μιας τέχνης και μιας εποχής παλιάς και σκοτεινής«
Και ένα βράδυ , έχασες το μυαλό σου και τρελάθηκες καθώς περνούσε η σκοτεινή ζωή σου μπροστά από τα μάτια σου…
Και τότε βρήκες την λύση στα αινίγματα που σε οδήγησαν ως εκεί αλλά μέσα από μονόλογους δικούς σου…
Και τότε ήταν αργά…
Ανάλυση Β’ (Ο αυτόχειρας)
Εδώ ο Μάνος(!!!) περιγράφει την ζωή ενός αυτόχειρα και είναι σαν να επιζητεί απαντήσεις(του απευθύνεται στο Β’ ενικό)…
«Ξεγέλασες τους ουρανούς με ξόρκια μαύρη φλόγα
Πως η ζωή χαρίζεται χωρίς ν’ ανατραπεί»
Οι στίχοι κάνουν αναφορά στην ζωή ενός εν τέλει αυτόχειρα (η αναφορά γίνεται στο Β ενικό)…
«Κι όλα τα λόγια των τρελών που ήταν δικά μας λόγια
Τα μάγευες με φάρμακα στην άσωτη σιωπή»
Όλα αυτά τα λόγια που λενε οι άνθρωποι όταν έχουν χάσει το μυαλό τους-τις ασυναρτησίες που λένε μόνο οι τρελοί , εσύ τα έπνιγες στην ατελείωτη σιωπή σου μέσα από φάρμακα και ουσίες μέχρι το τέλος σου…
«Πενθούσες με τους έρωτες γυμνός και μεθυσμένος
Γιατί με τους αθάνατους είχες λογαριασμούς»
Ενιωθες μεγάλη λύπη και στεναχώρια με τους εραστές που έβρισκες συνήθως πιωμένος όντας γυμνός από πραγματικά συναισθήματα.Πενθούσες γιατί είχες πρόβλημα με όλους και με όλα .Μάλιστα υπάρχει και μία μορφή black εμπαιγμού ας μου επιτραπεί η έκφραση εφόσον αναφέρει τους άλλους ως α-θάνατους εν αντιθέσει με αυτόν που έχει πλέον πεθάνει…
«Τις άριες μιας όπερας τραύλιζες νικημένος
Μιας επαρχίας μαθητής μπροστά σε δυο χρησμούς»
Στο τέλος δεν άντεχες άλλο το αβάσταχτο βάρος των προβλημάτων σου και τραύλιζες νικημένος αν αξίζει τελικά η ζωή σου ή όχι…
«Τι ζήλεψες τι τα θελες τα ένδοξα Παρίσια
Έτσι κι αλλιώς ο κόσμος πια παντού είναι τεκές»
Και αναρωτιέται ο Μάνος Ελευθερίου…Τι ζήλεψες , τί σου έλειπε…Τί τα ήθελες τα ένδοξα Παρίσια;;;
Όντα απογοητευμένος από την έκβαση της ζωής του ανθρώπου αυτού , καταλήγει στην μικρότητα της ζωής ..
«Διεκδικούσες θαύματα που δίνουν τα χασίσια
Και παραισθήσεις όσων ζουν μέσα στις φυλακές»
Και τελικά λέει ο Ελευθερίου..κατέληξες να βρεις την λύση στο αίνιγμα του (τα θαύματα που έψαχνες) , λύση στο αν αξίζει η ύπαρξή σου ή όχι , μέσα από τα χασίσια και τις άσχημες παραισθήσεις τους…
«Και μια βραδιά που ντύθηκες ο Άμλετ της Σελήνης
Έσβησες μ’ ένα φύσημα τα φώτα της σκηνής
Και μονολόγους άρχισες κι αινίγματα να λύνεις
Μιας τέχνης και μιας εποχής παλιάς και σκοτεινής«
Και ένα βράδυ , καθώς έριχνες τους τίτλους του τέλους σου , πέρασε η σκοτεινή ζωή σου μπροστά από τα μάτια σου…
Και τότε βρήκες την λύση στα αινίγματα που σε οδήγησαν ως εκεί…τον θάνατο…
Και βρήκες την ανάγκη να προσευχηθείς για όλο το σκοτεινό παρελθόν σου…
